Vergankelijkheid

Tijd laat sporen na. Het tast materialen aan en vervaagt herinneringen. Bronzen munten oxideren, bloemen verwelken, mensen krijgen rimpels. Het verloop van de tijd staat synoniem voor voortdurende verandering en het tijdelijke karakter van het leven. Alles is onderhevig aan verval en uiteindelijk aan verdwijning. Alles is vergankelijk. Door de eeuwen heen reflecteren kunstenaars op verval en de spanning tussen vasthouden en loslaten. Het begrip vergankelijkheid gaat niet alleen over betreuren wat nooit meer zal zijn, maar ook over het belang van het moment, het vieren van transformatie. In de Hollandse schilderkunst van de zeventiende eeuw wordt middels symboliek de vluchtigheid en de ongrijpbaarheid van het aardse leven getoond. De zogenaamde vanitasstillevens tonen schedels, kaarsen, boeken en andere verwijzingen naar het tijdelijke karakter van aardse bezittingen en benadrukken de menselijke sterfelijkheid. In moderne en hedendaagse kunst komt het thema vergankelijkheid vaak terug in werken die bewust gemaakt zijn om maar kort te bestaan. Kunstenaars spelen met en omarmen het gegeven dat zowel materialen als ideeën uiteindelijk verdwijnen. Deze soort kunst vindt soms slechts één keer plaats, zoals performances en happenings: ervaringen die alleen in het moment bestaan en soms geen enkel fysiek spoort achterlaten of enkel documentatie, zoals hier te zien is. De kunstwerken in deze zaal roepen vragen op over het tijdelijke en het blijvende. Ze sporen aan om na te denken over de vergankelijkheid van objecten, ideeën en identiteit.