Tijdloos

Al zolang de mens bewust is van zijn eigen vergankelijkheid, is de fascinatie voor de tijd een constante in de geschiedenis. Inmiddels hebben we een strak, meetbaar begrip van tijd ontwikkeld om doel en richting te geven aan het leven. We zijn vaak bezig met het plaatsen van onszelf in de tijd: we kijken terug naar het verleden en proberen de toekomst voor te stellen. Maar als we ons realiseren dat de tijd, zoals wetenschappers inmiddels hebben vastgesteld, op verschillende plekken daadwerkelijk varieert afhankelijk van snelheid en zwaartekracht, bestaat de tijd dan nog wel? Of is het slechts een idee dat betekenis krijgt door onze waarneming? Wanneer we op deze manier naar de tijd gaan kijken, verandert ook hoe we naar onszelf kijken. De mens verandert van toeschouwer naar deelnemer van de tijd gevormd door herinneringen, verwachtingen en momenten waarin alles samenkomt. Misschien ligt daarin wel de kracht van de herinnering: dat het verleden niet weg is, maar voortdurend in ons doorleeft. De objecten in deze zaal laten dit zien. Ze zijn geen stilstaande getuigen van een afgesloten verleden, maar actieve dragers van de tijd en betekenis. Ze herinneren ons eraan dat wie we zijn voortdurend mee verandert met het ritme van de tijd. Wat achter ons ligt, blijft bestaan, vervormd door het heden, wachtend op een toekomst die het altijd weer opnieuw zal herschrijven.